Estamos a piques de rematar o 2013. Un ano cheo de sensacións agridoces, de noticias positivas para o noso colectivo e outras que non o son
tanto, un ano con importantes novidades que nos tocan de preto, e outras que
nos tocan... outras cousas. Case que acolléndonos a un comportamento tópico por
estas datas, decidimos facer unha pequena análise, un balance do que nos supuxo este ano
2013 como colectivo.
Dende unha perspectiva POSITIVA, debemos facer
mención de moitas anécdotas, cuestións e aspectos que nos imprimen certo
optimismo de cara ó 2014. Neste 2013 puidemos demostrar que no ciclismo sabemos
facer as cousas ben, loitar como colectivo, defendernos, solidarizarnos.
Seguimos sendo eses que saímos ós montes e ás estradas co simple propósito de
dar pedais e que, cando nos cruzamos con outros compañeiros, nos saudamos
humildemente coma se nos coñecésemos “de toda a vida”; mentres que noutros
deportes seguen repetíndose as pelexas entre afeccionados, con encontros de
“alto risco” (así declarados), con desfalcos a facenda e dispendios de centos
de millóns de euros que resultan insultantes nos tempos que corren. Somos un exemplo. Nese
sentido, pese a que as axudas públicas se dirixen cara outros lados, o ciclismo
segue moi vivo.
Este ano a Volta a España reviviu unha das
edicións máis emocionantes que se recordan e, aínda que foi Horner quen se
levou “o gato á auga”, todos quedamos abraiados co espectáculo que, xunto co
americano, nos brindaron Nibali, Roche, Valverde, Cancellara, Purito, Pinot,
Barguil, Pozzovivo e compañía. Un evento no que os ciclistas galegos mostramos
que somos moitos e que nesta terra respiramos ciclismo e vivimos a bicicleta
con paixón, como o amosou a masiva participación na etapa previa ó seu inicio
con final no monte Lobeira e tamén abarrotando os arcéns co paso dos ciclistas nas etapas, coas
beirarrúas das nosas vilas repletas de xente ata que non collía un alfiler,
berrando e apupando en cada ascenso, deixándonos notar en todas as etapas. Somos terra de ciclismo. Abofé.
Na Volta a Portugal, dous galegos, Alex Marque e
Gustavo César Veloso, coparon o podio este ano. E iso, por moito que se empeñen
en borralo ou manchalo, é algo que non se esquece.
No Tour deste ano, dominado con puño de ferro por
Chris Froome, ‘Purito’ Rodríguez , merecidísimamente declarado mellor ciclista
do ano, dando guerra onde outros claudicaron acabou coándose no último escalón
do podio nos Campos Elíseos, por detrás do corredor do Sky e de Nairo Quíntana.
Quizais, eventos deportivos aparte, a noticia do
2013 foi a irrupción de Fernando Alonso e o seu proxecto de equipo no pelotón internacional inicialmente destinado a absorber,
licencia ProTour mediante, a estrutura do extinto Euskaltel. Xesto que no seu
día loubamos na ASCIGA e que, faltaría máis, non deixaremos de facer pese ás
discordancias co equipo vasco, cuxas excesivas pretensións e
esixencias, malograron o proxecto. Difuminándose esta pretensión inicial nos
últimos meses, ‘Magic’, afeccionado como é o ciclismo, persiste na procura dos
elementos que lle permitan conformar un equipo ciclista e abofé que o acabará
facendo.
No mundo da “roda gorda” tamén tivemos boas
noticias. Puidemos corroborar que Jose Antonio Hermida co seu renovado título
de campión de España e o seu podio na Copa do Mundo en Canadá, segue sendo o
noso baluarte e que conserva gasolina para estar na pelexa cos de adiante,
aínda que lonxe dos inalcanzables Absalon e Schurter (este último intratable).
O noso galego por excelencia, Pablo Rodríguez Guede, continúa a súa progresión
imparable. Este ano, nas filas do potente BH Suntour, deu un salto cualitativo
e móstrase coma unha gran baza, renovando o campionato de España e con grandes
actuacións no Campionato do Mundo. A gran promesa do Mountain Bike español
segue progresando e é un galego. Non fai falla decir nada máis.
Outra galega, Lucía Vázquez, deunos unhas cantas
alegrías no ano que esmorece e demostrou que hoxe por hoxe a nivel nacional non
ten rival, proclamándose Campiona do Open de España de XCO, superando a Sandra Santayes, e, por se iso non lle chegase, tamén se
erixiu en Campiona da Copa de Portugal. Pese a todo, soamente as limitacións e
falta de apoios lle impediron acadar un gran resultado nas probas da Copa do
Mundo nas que participou. Non obstante, vistos os resultados deste ano e o seu
carácter loitador, para o 2014 os resultados semellan prometedores.
Pola súa parte, este ano vivimos unha das máis
notables e esperadas noticias no noso deporte: o regreso da campeonísima Marga
Fullana, quen, despois de cumprir a sanción que se lle impuxera, voltou con
máis ganas que nunca de poñerse “ó choio”, participando en innumerables probas
deportivas.
Ademais, este ano as rutas BTT, nas que tanto
gustamos de participar e organizar, acadaron un éxito sobresaínte pese a que as
axudas seguen a ser reducidas en comparación con outros deportes e eventos.
Algo que nos vén a significar que o ciclismo, tamén o de montaña, non soamente
está moi vivo senón que, pese ó pouco que poida gustar en certos sectores,
segue medrando. O número de rutas segue incrementándose e, de feito, este ano
vivimos o comezo de moitas delas que están chamadas a facerse un oco no
calendario: BTT Concello de Valga, BTT San Martiño (Teo), BTT Laxe dos Bolos
(Caldas de Reis), BTT Santiago de Compostela, BTT Concello de Rianxo, BTT
Concello de Negreira, etc. Outras seguen consolidándose coma eventos xa
consagrados coma a BTT Cidade de Ourense, que xa vai pola súa cuarta edición; a
Ruta do Lacón (Cuntis) que medra cada ano; a xa tradicional Quedada do
Carballiño que acadou este ano a súa terceira edición; e, como non, a BTTinto
(Ribadumia) que en 2013 rozou os dous millares de participantes nun evento de
enorme éxito en cantidade de participantes e calidade da organización. Dende a
ASCIGA queremos manifestar o noso total e absoluto apoio ós organizadores para
que manteñan estes eventos e os sigan celebrando, e ós bikers animámosvos a
participar e a ser condescendentes cos erros cometidos: lembrade que aquí non acostumamos a dispoñer das axudas e as facilidades que outros deportes disfrutan.
Pese á importancia das cuestións positivas que
vimos de mencionar, no que atinxe ás cuestións NEGATIVAS do 2013 debemos dicir
que estas gañan e por goleada, quizais non en cantidade, pero si na súa importancia
cualitativa.
En primeiro lugar, cómo non, as vítimas. Todas as
palabras do mundo non bastarían para amosar unha ínfima parte da dor e a
carraxe que nos produce ver cómo compañeiros e amigos se deixan a vida na
estrada por, sinxelamente, saír a dar pedais sen facerlle mal a ninguén. E este
ano 2013 foi especialmente luctuoso. Invádenos unha sensación de impotencia
cando vemos, sobre todo, como os homicidas saen impunes pese á flagrancia dos
seus delitos e ás probas de cargo contra eles, máis cando fuxen do lugar do
delito, deixando ó ciclista moribundo, coma no caso de Óscar Bautista, reflectido no encabezado destas palabras; tendencia esta de fuxir que este ano,
por desgracia, convirtiuse en moda. De toda esta impune barbarie baste o exemplo da conductora que, a pesar
de estar a piques de varrer a un grupo enteiro de ciclistas en Barcelona, sen
respectar distancia de seguridade no adiantamento, nin as normas para realizar
dita maniobra, e atentando contra a seguridade da circulación, foise “de
rositas” para a súa casa; e ós nosos compañeiros e, por extensión, ó colectivo
ciclista ¿qué nos quedou? Pois palmadiña na espalda e “adeus, moi boas”. Quedámonos,
como contrapunto, coa reivindicación de respecto para o colectivo, e que aquí
reiteramos, feita na homenaxe ó noso compañeiro Cristóbal Hermida de Bueu, que
morreu atropelado salvaxemente un camión por un ‘despiste’ do conductor. Levaba
casco.
E é aquí cando a Directora da DXT, doña María
Seguí, deu en “preocuparse” por nós erixíndose ela mesma en estandarte da nosa
loita pola seguridade viaria. Mala hora na que o fixo. Vendeu, insistiu,
porfiou, publicitou e verborreou unha e outra vez a falaz “priorización no uso
da bicicleta” (así o vomitaron no texto do Regulamento) na nova regulación, ata
o punto de ‘disfrazarse’ de ciclista, mentres afeccionados á bicicleta dos de
verdade morrían nas estradas. ¿Cales eran as medidas para fomentar o uso da
bicicleta e aumentar a seguridade do noso colectivo? Sorpresa, sorpresa: o uso
do casco. Sí, coma o que levaba posto Cristóbal Hermida. O mesmiño. Non
vamos a dicir nada máis do aquí dito e que xa vimos manifestando ó longo do ano. Soamente
insistimos en que o esquecemento da Educación viaria (tantas veces mencionada
neste espacio), que nos parece a máis axeitada medida, é un desgraciado tributo
a todos os ciclistas que se deixaron a vida, sobre todo cando, como demostramos aquí, se manipulan as cifras de falecidos.
En segundo lugar, por se iso fose pouco, este ano
a moda de “matar ciclistas” acadou especial renome e habitualidade nos montes:
as trampas para ciclistas. Aínda que á señora Seguí pareza non importarlle,
tamén no monte estamos sometidos ás normas de circulación, pero a día de hoxe
aínda non nos explicou cómo o casco nos pode salvar dos arames de espiño á
altura do pescozo nas baixadas, os cepos nos camiños, os punzóns escondidos,
etc. E é que a man dos criminais.dito en termos modísticos, estivo en 2013
especialmente creativa e innovadora converténdose nunha “divertida” tendencia
capaz de esganar a ciclistas, cortar xugulares ou amputar extremidades.
E non podemos deixar no tinteiro o sempiterno
binomio dopaxe-ciclismo ou, por dicir as cousas como realmente son, a
manipulación do binomio dopaxe-ciclismo, sinxelamente porque este nos tocou ben
de preto. Lance Armstrong foi o caso mediático deste ano, caso do que se vén a
lanzar recentemente un documental en plena sintonía coa opinión oficial. Deste
caso xa temos falado aquí largo e tendido. Para nós, o caso sangrante e
a inxustiza é o do estradense Alex Marque, vixente campión da Volta a Portugal
quen, tendo a connivencia da UCI e todos os informes médicos acreditativos do
tratamento e da infiltración nun xeonllo, vén de ser acusado falazmente de
dopaxe; acusación que, de non ser polas probas esgrimidas polo propio Alex e as
proclamas de todos os que o defendemos, serían asumidas gratuitamente pola
sociedade a costa da presunción de inocencia que semella que para nós, os
ciclistas, nin está nin se lle espera.
No deportivo, quedámonos coa nota negativa que nos
supuxo o fracaso (non se nos ocorre outra forma de chamalo) da armada española
nos Mundiais de Ciclismo celebrados en Florencia. Con membros coma Valverde, ‘Purito’,
Contador, Castroviejo e demáis, levabamos a mellor selección en anos e, sen
embargo, tivemos que conformarnos cos escalóns inferior do podio, ainda hoxe non
entendemos por qué, ante a hábil xogada do portugués Rui Costa.
Para variar, seguimos sen dúas cousas que se nos albiscan como moi importantes: un equipo galego, o cal xa tiñamos; e a explicación da súa ausencia, mentres despilfarramos os cartos noutro tipo de eventos e mentres se nos intenta contentar cun par de etapiñas na Volta a España, non vaia a ser que protestemos moi alto, ¿non sí, Alberto?
Así pois remata un ano do que, pese ó moito e bo
que vivimos, nin sequera de lonxe non podemos extraer conclusións positivas.
Non só porque no que atinxe ós nosos problemas como colectivo se aportan
solucións equívocas, que se adoptan “tarde, mal e arrastro”, senón porque todo
balance será negativo namentres os ciclistas sigamos a ser vilipendiados sen
que ninguén mova un dedo por nós, sen ter máis resposta que o silencio para as
nosas reivindicacións.
Ninguén nos regalará nada. Por iso no 2014 co voso apoio, coas vosas ideas e
coas vosas aportacións na ASCIGA seguiremos traballando por e para o colectivo
ciclista e defendendo os nosos intereses. ¿Por qué? Porque un mundo con máis
bicicletas, é un mundo mellor.