miércoles, 30 de enero de 2013

Compañeiros caídos en Xaneiro. D.E.P.:



Neste espazo e no eido da ASCIGA (Asociación de Ciclistas Galegos) nos propuxemos adicar un esforzo persoal á protección do ciclista, onde queira que se atope. Co gaio de cumprir este propósito estreamos o que pretende ser unha sección permanente, a de recordo ós nosos caídos. Entre todas as nosas preocupacións está, como non pode ser doutro xeito, a vida dos nosos compañeiros.
É triste, pero o certo é que segue a suceder, e resulta tremendamente inxusto que prácticamente sempre suceda pola imprudencia ou temeridade doutra persoa. Inxustiza que se agrava co feito indiscutible de que o ciclista das nosas estradas se atopa sometido ó que denominamos “violencia viaria”, circunstancia causada pola indiscutible diferencia de “forza física” sumada ó abuso que o chófer fai dela e que xenera un complexo de inferioridade no ciclista provocando que viva nunha permanente sensación de angustia e de medo, adoitando incluso evitar as estradas máis axeitadas á súa ruta con tal de evitar que o chófer motorizado se moleste. Unha situación que se ve agravada polo feito de que o ciclista rara vez denuncia e, se o fai, moi raramente é escoitado (o primeiro sancionado en España por non respeta-lo 1,5m de separación lateral foi un ciclista, segundo explicou Pedro Delgado trala súa dimisión do Consello Superior de Tráfico).
Estas (e outras que iremos comentando) son algunhas das circunstancias que fan do ciclismo un “deporte de risco” nas nosas estradas e que dan lugar, para a nosa desgracia a que cada mes teñamos que recordar ós nosos caídos. E de paso “auditar” ó cabo do ano as contas da DXT para comprobar que "as contas da praza cadran coas da casa".

XANEIRO:

Cristóbal Hermida Freire, 04/01/2013. Comenzámo-lo ano cedo e preto. Compañeiro e veciño, presidente do Clube Ciclista Bueu e grande afeccionado ós pedais.

  La Voz de Galicia: “Falece un ciclista atropelado en Pontevedra. O suceso ocorreu nunha das saídas da autovía de Marín nos Praceres”.

R. B. LL. moza de 20 anos, 14/01/2013. Circulaba en bici por Valencia cando foi brutalmente atropelada.

 Diarioinformación.com: “Joven ciclista muere atropellada por conductor ebrio. El conductor quintuplicaba la tasa de alcohol y había consumido cocaína”.

Jorge Aguilera, 58 anos. 27/01/2013. Falecido en San Rafael ó bater nun cruce con un VW Golf conducido por un mozo de 19 anos.

  El Sol Online: “La persona fallecida es Jorge Aguilera de 58 años que fue atropellado por un VW Gol que manejaba Damián Sepúlveda”.

 

Anónimo. 31/01/2013. Atropelado na A-2 á altura de Alcalá de Henares.

  Qué.es: "Un ciclista ha muerto este jueves en torno a las 7.00 horas tras ser atropellado por un turismo en el kilómetro 33 de la A-2, sentido entrada, a la altura de la localidad madrileña de Alcalá de Henares".

 

 

Dende aquí queremos deixar patente o noso máis sinceiro abatemento polos seus falecementos e amosar o máis intenso reproche a todas as conductas que poñen en perigo a vida de quen circula en bicicleta. Así mesmo, e antes de despedirnos, rogarvos que nos fagades chegar calqueira suceso do que teñades coñecemento, con vítimas ou non, que consideiredes digno de denuncia a: ciclistasasociadosgalegos@gmail.com, para colaborarmos todos xuntos en que esta sección tenda progresivamente a ir desaparecendo. Unha forte aperta e sorte a todos!


sábado, 26 de enero de 2013

Marcha ciclista na honra de Cristóbal Hermida


O día 20 de xaneiro o Clube Ciclista de Bueu celebrou unha marcha conmemorativa na honra do seu presidente, Crisóbal Hermida, asesinado na estrada mentres practicaba o seu deporte, a súa paixón: a bicicleta. O acto era, ó mesmo tempo, un clamor contra a “violencia viaria” que a cotío sofren os que collen a bicicleta e un recordo para os que a colleron un día e non voltaron falecendo por mor desa sorte de violencia.


Á marcha acudiron ciclistas por centos, sobrepasando de modo folgado o millar, a pesar da climatoloxía adversa cunha persistente choiva nun día gris, quizáis evocador da tristura que, mesturada coa amarga impotencia, desprendía o acto que se celebraba. As pingas de choiva, as trasuntas bágoas de Cristóbal Hermida, foron un aliciente máis para todos os que coa súa bicicleta, do tipo que fose, alí se presentaron. Físicamente, efectivamente, foron moitos; nembargantes, a conciencia de todos os ciclistas que non puideron estar, ben que quixeran, estaba presente dende o comezo, en cada ciclista, en cada pedal, en cada quilómetro de estrada percorrido pola marcha.


Coa vantaxe que aporta o feito de analizalo acto coa distancia do tempo, comprobamos que o acto celebrado na honra de Cristóbal Hermida, tivo unha relativamente exitosa acollida, se ben limitada á prensa galega e ó día da marcha. Pero o que se conmemorou non debe, coma cada un dos ciclistas perecidos na estrada, quedar atrás no tempo coma se se tratase de algo anecdótico; porén os cliclistas debemos, como colectivo, seguir poñendo en alza o que alí se reclamou, para que a Administración non fique queda ante nomes como o de Cristóbal Hermida ou Iñaki Lejarreta. E iso é o que na ASCIGA faremos: ningún nome caerá no saco do esquecemento, a modo da súa transfiguración nun simple número para as estadísticas. Todo o contrario, cada un, erixirase no ariete que golpeará as conciencias da sociedade e arremeterá contra a burocracia administrativa co único obxectivo de que as medidas de protección do ciclista sexan reais e efectivas.



Porque o que o 20 de xaneiro se reivindicou, amén da honra do falecido, non foi unha cuestión caprichosa dos ciclistas, nin unha marcha gratuita; non se trataba de clamar contra recortes, nin sanidade, nin corrupción, nin dereitos sociais, nin traballo digno, nin desahucios nin dunha manifestación desas que, con todo o respeto que merecen as súas causas, tan boa acollida teñen na prensa. Non. Tratábase de reivindicar medidas en favor de algo moito máis importante e máis significativo: O DEREITO Á VIDA.


Gustaríanos dicir que Cristóbal Hermida foi o último mártir. Sexa como fore, D.E.P., amigo.



miércoles, 23 de enero de 2013

Vamos de paseo PI, PI, PI. (Resposta a J. M. Cernuda).


Esta entrada pretende ser unha contestación a D. José María Cernuda quen, tra-la morte de Victor Cabedo, publicaba no seu blog o artigo “En la muerte de un ciclista” (http://www.huffingtonpost.es/jose-maria-cernuda/en-la-muerte-de-un-ciclis_b_1910191.html) no que opinaba sobre os accidentes con bicicletas nas estradas e criticaba que os ciclistas empregasen a estrada para se entrenar porque, según o autor, as vías públicas están para "cousas máis serias". 
Como ás poucas horas da súa publicación eliminou a posibilidade de engadir calquera comentario a semellante “burrada” (non me extraña), lle deixo aquí a miña contestación. Para ir por orde, un pequeno resumo: o autor equiparaba o entreno en bicicleta por estrada con situacións tales como a duns nenos xogando ó fútbol no medio da rúa ou correr un rally nunha estrada aberta á circulación.

 Facendo un esforzo en comprende-lo razoamento do autor e outorgándolle un marxe de razón, da cal penso que carece; vou facer un exercicio de absurdo e continuar coa sua deducción. É doado: se a vía pública non se pode usar para unha actividade lúdica como facer exercicio (primeiro os rapaces xogando ó fútbol, logo o ciclista entrenando, supoñendo que non se trate de un profesional, supoño) o seguinte paso será non permitir que se use para outras actividades lúdicas como ir á capital ó cine, ou con uns amigos a cear; nin outras lúdicas á par que perigosas (cantas veces vemos un coche saír á carretera a 30 km/h para parar 500m máis adiante na seguinte taberna). 

A consecuencia non sería outra que a completa “profesionalización das estradas”, o que nos levaría a que só se podería conducir para ir traballar, e punto; iso sí coas preceptivas e tasadas excepcións que representarían as urxencias sanitarias e pouco máis. Calqueira outro uso que se lle quixera dar á vía pública sería considerado fraudulento, nocivo e incluso delictivo, e debería ser erradicado. Do mesmo xeito, penso eu, que deberíamos erradicar profesionalmente a certos xornalistas que verten nos seus blogs todo aquilo que “vomitan” as súas neuronas así, tal cual ven e sen peneirar nin nada.

Poñéndonos agora un pouco máis serios me gustaría aprobeitar esta resposta por alusións ó señor Cernuda para aportar unha idea útil, seria e que esperte interés por algo distinto da simple polémica e o morbo que tan en boga están na prensa deste país. Se trata dunha medida sinxela, con un fin semellante (racionalizar-lo uso das estradas), pero con medios razoables e practicables nun Estado de dereito. Esta medida é a que recentemente ven de ser plantexada na Mesa Nacional da Bicicleta por unha asociación madrileña, e non é outra que a aplicación do Imposto de Circulación de Vehículos de Tracción Mecánica en función dos quilómetros anuais percorridos, medida interesante e merecedora, baixo o meu criterio, de un estudo serio.

De chegar a aplicarse pagaría máis quen máis quilómetros fixese, e menos o que tivera o seu vehículo a motor parado no garaxe.

Un punto negativo quizais o poidamos atopar en aquelas persoas que se teñen que desprazar todos os días ó traballo e non contan con outra alternativa de transporte público. Ademáis a primeira vista, a medida puidera parecer inxusta ou que se afasta do principio de capacidade económica que debe rexir toda a lexislación tributaria. Pero analizada máis polo miúdo non resulta irracional en absoluto:

En primeiro lugar a medida resultaría disuasoria no que atañe a eses quilómetros que facemos “de máis” por puro luxo ou capricho, simplemente por pasear, e durante os cales tamén contaminamos, gastamos e corremos perigos. Non se trata de prohibir andar de paseo, senón de gravalo con un imposto que deixe libres de carga a calquera outra forma de transporte que non implique o uso de un vehículo a motor propio. Pensando no modelo actual tampouco parece razoable que pague máis o que ten un vehículo de grande cilindrada parado no garaxe que o que malla quilómetros a diario co seu Renault Twingo, por exemplo. Máxime se temos en conta que o que ten o coche parado poida ser por mor de que se atopa nunha situación económica preocupante e non estaría de máis “prémialo” con un imposto un pouco máis baixo (e de paso devolverlle os cartos que lle colleron nas “preferentes”!).

Este modelo impositivo tampouco impide estes “paseos”, tan só os grava con un imposto co gaio de empregar posteriormente eses cartos en, por exemplo, mellorar as nosas vías (ou en “pagarlle as vacacións” ó Presidente do Tribunal Supremo, pero iso é outro problema). De feito xa existen exencións neste imoposto para os propietarios de coches pouco contaminantes, por exemplo.

A medida ademáis potenciaría o uso de outros medios de transporte (non só a bici) como son os eternamente esquecidos medios de transporte públicos; melloraría a caótica circulación nas nosas cidades ateigadas de vehículos: aparcados en dobre fila (para deixar a película no “videoclú”), dando voltas para aparcar na porta do súper ou parando un momentiño a deixar a un amigo, mentres que o de detrás pita como un tolo porque non chega a tempo para ver o fútbol. Fomentaría actividades máis saudables, como camiñar (a ver se de paso lle damos algo de choio ós zapateiros que están a dúas velas), etc.

Non debemos pasar tampouco por alto a parte ecolóxica da medida. A previsible reducción das viaxes motorizadas axudaría a que diminuíse a polución nas grandes urbes, axudaría a respirar ás persoas con problemas de saude e, por fín o Concello de Madrid non tería que maquillar os datos de contaminación cando os medios sacan nos informativos a famosa “boina” sobre a capital.

Ó fin e ó cabo, a medida ten os seus contras, como todas;  e a análise aquí feita dista moito de ser completa. Pero poñendo na “miña balanza” os pros e os contras da medida o desequilibro está claro: que pague máis quen máis quilómetros fai, sobre todo aqueles quilómetros que son supérfluos, de capricho e antieconómicos. E deixemos de lado “tolerías” como as que propoñía o noso amigo no seu blog que, están ben para "entreter á plebe", porén no noso blog nos tomamos as cousas, con humor, pero moi en serio!!!

jueves, 17 de enero de 2013

Lance Armstrong: dopaxe programada ou caza de bruxas.


 
Esta é, ante todo unha opinión persoal, que me fun formando co paso do tempo. 
Hai xa uns cantos anos, cando Armstrong estaba a piques de bati-lo récord de 5 Tours do meu ídolo da infancia clamaba ó ceo por que aquel chulo e prepotente americano fose cazado nun control antidopaxe, xa que o supoñía un tramposo, aquel poderío non era normal.
Centos, non, miles de controis, e nada, todo negativo. Retirouse, “bueno, estarás contento” pensei, “deixáchesme a Induráin á altura do betún”. Pasaron os anos e pasaron os Tours e chegaron as envexas e a hora da vinganza, que dí un proverbio chinés que “é un prato que se serve frío”.
A sensación que teño cando se persegue desta forma a un gran deportista, sexa quen sexa, é a de unha tremenda inxustiza, como se se estivese levando a cabo unha “caza de bruxas”, de feito este mesmo verán podiamos ler en EuropaPress.es o seguinte titular: “Armstrong se confiesa cansado de la caza de brujas”. De modo que me plantexei tentar averiguar se era unha impresión miña e do propio americano ou se habería algo “negro” detrás desta historia (con isto non quero insinuar que o apoio público e notorio que Lance Armstrong mostrou ó anterior presidente Republicano dos EE.UU. poida ter molestado ó Premio Nobel da Paz de 2009, ou sí, como son galego non se sabe se vou ou se veño):



 O tema é sinxelo pero á vez paradigmático. O texto que tendes a continuación podédelo atopar na Wikipedia (popular instrumento de consulta do Século XXI) se introducides no buscador: “caza de brujas”. Nel só me limitei a engadir, da miña propia colleita, algún comentario que aparece subliñado. Dicía tal que así:

Os procesos en caso de bruxería se facían según o seguinte sistema:
1.-  Acusación. A miudo precedía á acusación unha fase de rumores que podía durar anos. A acusación podía ser debida a unha denuncia de unha bruxa ou bruxo que xa tiña sido detido posiblemente baixo tortura. Rara vez se permitía ás presuntas bruxas unha defensa.
2.- Detención. O cárcere, no sentido moderno, aínda non existía, polo que se mantiña ós presos nas denominadas “torres de bruxas” ou coloquialmente chamadas portadas do MARCA, que todavía se coñecen en moitos lugares.

Portadas da prensa deportiva do 23 de Outubro de 2012.

Non eran só para bruxos, senon para todo tipo de prisioneiros:
 (Por certo, Jesús España: “zas en toda la boca”, vivan as hemerotecas!).

3.- Interrogatorio. Normalmente se distinguían tres fases: o interrogatorio polas boas diante dun xuíz, con todas as garantías e no que a sentencia declarou xa ó deportista NON CULPABLE, o interrogatorio con explicación e mostra dos instrumentos de tortura, que podemos equiparar cas ameazas recibidas de parte da UCI, e o interrogatorio doloroso no que se infrinxe o castigo da retirada dos títulos conseguidos e prohibición de volver a competir, sen contar con ningunha proba e co único obxecto de presionar ó castigado para acadar a confesión, e no que se empregaba a tortura. Nos casos de procesos por bruxería, a limitación de unha hora non era respetada, nin os principios xurídicos básicos como a presunción de inocencia ou o dereito de defensa, xa que se trataba de un “crimen exceptum” (crimes excepcionáis) moi chamativo para a opinión pública pouco dada a ler máis alá do titular para se facer unha idea “ben formada”, ó que se esixía unha dureza especial. A miúdo se empregaban as empulgueras, a roda, o potro e a bota española. Tampouco se respetaba a regla habitual de que só se podía torturar a un preso tres veces, deste xeito o mesmo informe da fiscalía de EEUU no que UN XUÍZ DE VERDADE non atopou indicios de delito lle serve á UCI para sancionalo posteriormente con un simple “corta e pega”; e se ata ese momento non se producía a confesión, liberar ó preso. Anda mira!, un paso atrás dende a Idade Media.
4.- Probas ás bruxas. Nos procesos oficiais non se prevían as probas ás bruxas, de feito estaba prohibido o seu uso. Por contra o Código Mundial Antidopaxe dí que é o deportista (polo seu carácter de perito e experto científico – isto último é sarcasmo) o que debe proba-la procedencia das sustancias que se atopen no seu organismo, outro paso atrás?. Sen embargo, moitos tribunais usaron este elemento. A valoración das probas era tan diversa como o seu emprego, ás veces servían como proba forte e outras como proba débil. As seguintes son as máis coñecidas:
Proba da auga, con auga quente ou con auga fría.
Proba do lume, camiñar sobre él sen queimarse.
Proba da agulla, pinchar e que non saíse sangue.
Proba das bágoas, se cría que as bruxas non podían chorar.
Proba do peso, votala bruxa nun pozo e que se afundise para comproba-la súa inocencia.
Todas elas, totalmente faltas de rigor científico,  encamiñadas ó obxectivo de obte-la confesión ou a condea.
5.- Confesión. A comezos do Renacemento nadie podía ser xuzgado sen confesión, o que tamén era válido para os casos de bruxería. Pero debido a que se ignoraban as reglas que limitaban a tortura, a probabilidade de obter unha confesión se multiplicaba enormemente con respecto ós procesos normais, aqueles que se levan a cabo diante dun xuíz e coas debidas garantías.
6.- Interrogatorio para obter cómplices. Según a ciencia da bruxería, as bruxas debían atoparse en aquelarres “dopantes” e polo tanto unha bruxa debía coñecer a outras compañeiras de equipo. Nun segundo interrogatorio se preguntaba ás acusadas polos nomes de outras bruxas e bruxos, e ás veces baixo novas torturas ou baixo promesa de perdoa-las súas propias sancións, tal como safou Tyler Hamilton de pasar polo garrote vil. Así se alongaba a listaxe de sospeitosas xa que, baixo tortura, sempre se acusaba a máis persoas. O resultado eran procesos en cadea, xa “informa” algún xornal no noso país que o caso de Armstrong “destapará” outros entre os nosos deportistas.
7.- Axustizamento. Ó delito de bruxería lle correspondía a morte no lume, é dicir, a fogueira, na que eran queimadas vivas. Como acto piadoso se consideraba cortalle-la cabeza ou permitirlles que seguisen competindo no triatlón.


Espero que a lectura desta entrada vos resultase entretida e que vos sirva para entender o que non é máis que o meu humilde punto de vista. Todo o que engadín é certo, e resulta moi grave poder facer unha comparación deste tipo nos nosos días sen ter que recurrir a complexos artificios histórico-literarios. Eu só transcribín o que alguén escribiu un día na Wikipedia aplicándollo ó Caso Armstrong.
Na miña modesta opinión a solución para que o ciclismo recobre esa credibilidade perdida sería a completa eliminación da política e os intereses económicos das súas institucións. Din os xornais que pode ser o golpe definitivo ó ciclismo… iso nunca ocorrerá porque é un deporte demasiado fermoso e que nos supera transcendentalmente a todos como simples homo sapiens!