martes, 15 de marzo de 2016

HOXE RODAMOS CON... Daniel López Parada



Hoxe desprazámonos ata a Coruña e acompañamos a Dani López nun dos seus adestramentos cara a comarca de Betanzos.





Con 22 anos recén cumpridos, sub23 último ano. Na súa primeira tempada de profesional e décimo terceira no mundo da competición. Lugar de nacemento: A Coruña.

Quedamos con el na Ponte Pasaxe. Nas aforas da cidade, onde o tráfico aminora e permite certa tranquilidade para falar. Son as primeiras pedaladas coa nova roupa do Burgos-BH pola zona de adestramento habitual, xa que Dani estivo gran parte do inverno adestrando polo mediterraneo, para preparar o inicio da tempada con carreiras World Tour de gran nivel.




Pregunta: Que leva a un rapaz de A Coruña a decantarse polo ciclismo?

Resposta: a miña forma de transporte sempre foi dando pedais, era un neno ó que nunca lle gustou camiñar. A parte deso cando fun medrando cada vez disfrutaba mais da bicicleta, foi ahi cando comecei a xogar ca bici no clube ciclista Cambre, con mais rapaces e onde me fixeron parte da sua familia ata os 18 anos.




P: Todos medramos con pósters e fotos pegados nas paredes da habitación. Que foto había no teu armario?

R: Nunca fun de idolos concretos, eran todos e ningun o mesmo tempo, eu trataba de aprender dos erros e das virtudes de toda a xente deste mundo do ciclismo.




P: Pensando na túa orixe, hai xa algunha persoa que supoña un piar importante na túa carreira? Aqueles que se nomean nas roldas de prensa cando se logran cousas importantes...

R: Despois de cada bo resultado sempre penso na miña familia, toda ela ó completo sempre me axudou e apoiou en absolutamente todo, por desgracia desde fai 2 anos para aqui faltame os meus abós, que formaban un pilar fundamental na miña vida tanto deportiva como personal, e cada bo resultado que acado, penso e dedícollo a eles.




P: Como ves o ciclismo en Galicia? Hai nivel? Hai carreiras? Hai clubes, canteira? Que votas en falla?

R: O mais necesario nestes intres para o ciclismo galego é un equipo profesional! Con este equipo habería máis afección, máis clubes, e con isto máis competencia e nivel. Creo que o equipo profesional galego é unha necesidade moi importante para o noso deporte, crea un soño alcanzable para todos os rapaces e rapazas que viven este deporte. Creo tamén que pode ser rentable a nivel publicitario, xa que cos poucos equipos españois que hai, sacar un equipo tería unha repercusión mediatica moi grande.




P: Cousas boas, tamén haberá?

R: A parte boa e que galicia sigue sacando corredores de bo nivel, validos moitos deles para correr no pelotón profesional.




P: Como encaixa o ciclismo na vida cotiá? Coñecen os teus amigos (non ciclistas) como é a túa “vida escura” cada vez que dasapareces para ir adestrar? Como cres que te ven?

R: Para isto o ciclismo e un dos deportes mais dificiles pola cantidade de horas que precisa de adestramento. E moi dificil facerlles entender isto aos colegas pero creo que xa estan afeitos.




P: Hoxe (polo día que saímos) é unha xornada tranquila pero, como é o adestramento ó longo do ano? Cantos quilómetros caeron adestrando no 2015?

R:  Son un ciclista que lle gusta e lle vai ben un bo número de horas, no 2015 creo que fixen uns 23.000 km entre competición e adestramentos. E creo que este ano vou camiño de aumentalo. 




P: En Galicia o tempo non axuda nada pero é sabido que para un profesional poucas veces quedar na casa é unha opción, como afrontas eses días de choiva e frío? Cóntanos algún truco ou segredo que nos poida facer a vida máis doada?

R: Este último inverno tomei a decisión de adestrar polas terras de Alicante, xa que pola sua climatoloxía e polo terreo é o lugar idóneo para adestrar. Despois de varios anos collendo resfriados e moita auga creo que foi a mellor opción.

Cando non queda outro remedio trato de saír con roupa de abrigo pero a menos cantidade de prendas posibles, a sensacion de frio moitas veces ven dada pola cantidade de auga que temos na nosa roupa. Eso si, sempre acompañado do meu chaleco (que fai os mesmos km ca min) para as baixadas largas.




P: E no referente ó tráfico, es dos que se indigna cos automobilistas? Dos que protesta? Dos que se resigna? Dos que teñen medo? Como te enfrontas ó tráfico?

R: Non son dos que me poño a gritar, eso si, si me atopo o vehiculo que me molestou nun semaforo ou nun atasco, as veces explicolle educadamente o que me molestou.




P: Imos agora co futuro. Agora nas filas do Burgos BH e meténdolle o manillar xa ós mellores do pelotón, que agardas desta tempada? Que podemos agardar nós de ti?

R:  Vai ser unha tempada dificil, sobretodo o inicio, o ritmo e moi superior, pero pouco a pouco espero ir progresando e aprendendo e a ver si podemos consiguir algun bon resultado na segunda mitade do ano.




P: Falabamos de que xa pelexas cos mellores nos últimos quilómetros, comentabas hai unhas datas no teu Facebook como un frenazo che fixera perder a roda de Greipel nunha chegada. Que sinte un ciclista cando se da conta de que xa está aí, que xa está petando na porta? E moi diferente “ese” pelotón ós que rodaches ata o de agora?

R: E unha sensacion espectacular, vas rodando no pelotón con xente que fai uns anos facias cola para que che firmaran a camiseta, khyrienka, Tom Bonen, Purito, Valverde... a medida que vas xirando a cabeza vas encontrando outro corredor ainda millor. E increible!! Casi tanto como a velocidade que levan jajajaja, que non se aprecia na tele o que tal é.




P: O noso deporte ten un argot moi extenso. Expresións, frases, berros de guerra... Cal é a túa favorita? Algo que nos axude a rematar de coñecerte un pouco mellor...

R: Pode sonar un pouco a risa pero eu era fan de Timon e Pumba de pequeno e me quedei con eso de Hakuna Matata (vive y se feliz)

Este deporte hay que disfrutarlo si non e moi sufrido.

No mundo da competicion teño unha mentalidade valiente e trato de contaxiarlla á xente e rapaces que podo.