Hoxe desprazámonos ata a Coruña e acompañamos
a Dani López nun dos seus adestramentos cara a comarca de Betanzos.
Con 22 anos recén cumpridos, sub23 último
ano. Na súa primeira tempada de profesional e décimo terceira no mundo da
competición. Lugar de nacemento: A Coruña.
Quedamos con el na Ponte Pasaxe. Nas aforas
da cidade, onde o tráfico aminora e permite certa tranquilidade para falar. Son
as primeiras pedaladas coa nova roupa do Burgos-BH pola zona de adestramento
habitual, xa que Dani estivo gran parte do inverno adestrando polo
mediterraneo, para preparar o inicio da tempada con carreiras World Tour de
gran nivel.
Pregunta: Que leva a un rapaz de A Coruña a decantarse
polo ciclismo?
Resposta: a miña forma de transporte sempre foi dando
pedais, era un neno ó que nunca lle gustou camiñar. A parte deso cando fun
medrando cada vez disfrutaba mais da bicicleta, foi ahi cando comecei a xogar
ca bici no clube ciclista Cambre, con mais rapaces e onde me fixeron parte da
sua familia ata os 18 anos.
P: Todos medramos con pósters e fotos pegados nas paredes
da habitación. Que foto había no teu armario?
R: Nunca fun de idolos concretos, eran todos e
ningun o mesmo tempo, eu trataba de aprender dos erros e das virtudes de toda a
xente deste mundo do ciclismo.
P: Pensando na túa orixe, hai xa algunha persoa
que supoña un piar importante na túa carreira? Aqueles que se nomean nas roldas
de prensa cando se logran cousas importantes...
R: Despois de cada bo resultado sempre penso na miña
familia, toda ela ó completo sempre me axudou e apoiou en absolutamente todo,
por desgracia desde fai 2 anos para aqui faltame os meus abós, que formaban un
pilar fundamental na miña vida tanto deportiva como personal, e cada bo resultado
que acado, penso e dedícollo a eles.
P: Como ves o ciclismo en Galicia? Hai nivel?
Hai carreiras? Hai clubes, canteira? Que votas en falla?
R: O mais necesario nestes intres para o
ciclismo galego é un equipo profesional! Con este equipo habería máis afección,
máis clubes, e con isto máis competencia e nivel. Creo que o equipo profesional
galego é unha necesidade moi importante para o noso deporte, crea un soño
alcanzable para todos os rapaces e rapazas que viven este deporte. Creo tamén
que pode ser rentable a nivel publicitario, xa que cos poucos equipos españois
que hai, sacar un equipo tería unha repercusión mediatica moi grande.
P: Cousas boas, tamén haberá?
R: A parte boa e que galicia sigue sacando
corredores de bo nivel, validos moitos deles para correr no pelotón profesional.
P: Como encaixa o ciclismo na vida cotiá? Coñecen os teus
amigos (non ciclistas) como é a túa “vida escura” cada vez que dasapareces para
ir adestrar? Como cres que te ven?
R: Para isto o ciclismo e un dos deportes mais
dificiles pola cantidade de horas que precisa de adestramento. E moi dificil
facerlles entender isto aos colegas pero creo que xa estan afeitos.
P: Hoxe (polo día que saímos) é unha xornada
tranquila pero, como é o adestramento ó longo do ano? Cantos quilómetros caeron
adestrando no 2015?
R: Son un
ciclista que lle gusta e lle vai ben un bo número de horas, no 2015 creo que
fixen uns 23.000 km entre competición e adestramentos. E creo que este ano vou
camiño de aumentalo.
P: En Galicia o tempo non axuda nada pero é
sabido que para un profesional poucas veces quedar na casa é unha opción, como
afrontas eses días de choiva e frío? Cóntanos algún truco ou segredo que nos
poida facer a vida máis doada?
R: Este último inverno tomei a decisión de
adestrar polas terras de Alicante, xa que pola sua climatoloxía e polo terreo é
o lugar idóneo para adestrar. Despois de varios anos collendo resfriados e
moita auga creo que foi a mellor opción.
Cando non queda outro remedio trato de saír
con roupa de abrigo pero a menos cantidade de prendas posibles, a sensacion de
frio moitas veces ven dada pola cantidade de auga que temos na nosa roupa. Eso
si, sempre acompañado do meu chaleco (que fai os mesmos km ca min) para as
baixadas largas.
P: E no referente ó tráfico, es dos que se
indigna cos automobilistas? Dos que protesta? Dos que se resigna? Dos que teñen
medo? Como te enfrontas ó tráfico?
R: Non son dos que me poño a gritar, eso si, si
me atopo o vehiculo que me molestou nun semaforo ou nun atasco, as veces
explicolle educadamente o que me molestou.
P: Imos agora co futuro. Agora nas filas do
Burgos BH e meténdolle o manillar xa ós mellores do pelotón, que agardas desta
tempada? Que podemos agardar nós de ti?
R: Vai ser unha tempada dificil, sobretodo o inicio, o ritmo e moi superior,
pero pouco a pouco espero ir progresando e aprendendo e a ver si podemos
consiguir algun bon resultado na segunda mitade do ano.
P: Falabamos de que xa pelexas cos mellores nos últimos
quilómetros, comentabas hai unhas datas no teu Facebook como un frenazo che
fixera perder a roda de Greipel nunha chegada. Que sinte un ciclista cando se
da conta de que xa está aí, que xa está petando na porta? E moi diferente “ese”
pelotón ós que rodaches ata o de agora?
R: E unha sensacion espectacular, vas rodando no
pelotón con xente que fai uns anos facias cola para que che firmaran a
camiseta, khyrienka, Tom Bonen, Purito, Valverde... a medida que vas xirando a
cabeza vas encontrando outro corredor ainda millor. E increible!! Casi tanto
como a velocidade que levan jajajaja, que non se aprecia na tele o que tal é.
P: O noso deporte ten un argot moi extenso.
Expresións, frases, berros de guerra... Cal é a túa favorita? Algo que nos
axude a rematar de coñecerte un pouco mellor...
R: Pode sonar un pouco a risa pero eu era fan de
Timon e Pumba de pequeno e me quedei con eso de Hakuna Matata (vive y se feliz)
Este deporte hay que disfrutarlo si non e moi
sufrido.
No mundo da competicion teño unha mentalidade
valiente e trato de contaxiarlla á xente e rapaces que podo.