sábado, 26 de abril de 2014

ENTREVISTA: LUCÍA VÁZQUEZ.


Nesta publicación entrevistamos a Lucía Vázquez, abandeirada do ciclismo do galego e todo un referente no mountain bike, que no pasado ano 2013 se proclamou campiona do Open de España de XCO e campiona da Taça de Portugal, ademais de participar en diversas probas internacionais, sinaladamente nas probas da Copa do Mundo de XCO (Nove Mesto e Albstadt). 

Sobre a bicicleta é unha loitadora ata a médula, unha guerreira inquebrantable, cunha clase e unha calidade sobresaínte e que, como boa galega, endexamais dá nada por perdido. No trato directo resulta agradable no trato, de moita calidade humana e carisma, humilde, sempre cun constante sorriso e transmite ilusión e optimismo en cada palabra.

ASCIGA. Despois dos grandes éxitos acadados no 2013 imaxinamos que as expectativas depositadas neste 2014 son maiores. ¿Qué esperas desta temporada que vén de comezar baixo a continuidade do proxecto do Vicma Bike Team? ¿Cómo se presenta esta temporada o equipo?

LUCÍA VÁZQUEZ. Espero ensinar unha Lucía Vázquez moi forte e que pode loitar por uns bos resultados internacionais. Como dis, as espectativas para o equipo son maiores, pero nós non sucumbimos á presión e imos facer o que sabemos facer: competir e facelo ben. Son unha privilexiada por formar parte de este equipo; admiro a boisima organización para os poucos medios económicos que teñen; o traballo e esforzo dos directores do equipo a expensas da súa vida persoal é admirable e é unha pena que non se vexan apoiados máis económicamente. O ambiente no equipo é boisimo, e isto fai que os nervos das probas non existan e respiremos un ambiente de risas continuamente, apoio e compañerismo.

Esta tempada van un paso máis na progresión internacional e David Valero e eu imos estar competindo todo o mes de maio por centroeuropa.


ASCIGA. Imaxinamos que o camiño para chegar a onde estás foi moi duro. E supoñemos que aínda hoxe as trabas a superar son moitas, tal e como manifestaron as bikers en Valladolid no Open de España  cando protagonizaron unha sentada con enorme eco nos medios.

L.V. Eu teño a sorte que sempre contei coa axuda dos meus pais, sen eles eu non estaría onde estou hoxe. Tamén tiven a sorte de que os xefes dos equipos nos que estiven me axudaron en todo o que podían. É difícil querer chegar a un nivel ou que che esixan un nivel para que te leve a selección española a un campeonato do mundo e que teñas que buscarte a vida para chegar a el; que teñas que ir a copas do mundo pola túa conta, por exemplo. É moito diñeiro para unha soa proba e por iso eu tardei moitos anos en poder competir nunha e agora somos un par as que podemos permitirnos esas viaxes.

Por outro lado está o feito de que ás bikers femininas nos seguen valorando coma fai 15 anos: as mulleres somos as últimas nas parrillas de salida, as que menos voltas damos porque... 'pobriñas'; os medios de comunicación ou nas crónicas de competicións danlle máis importancia ós homes cun párrafo grande e a nosa carreira resúmena en dúas frases; o tema dos horarios: a peor hora para competir é para nos… Son moitas cousas que noutros países a valoración e a afluencia de rapazas nas competición é igual que os homes pero en España seguimos sen evolucionar e sen deixar de ser tan machistas.

E falando de machismo: haino. E moito, sobretodo por parte dos máster españois. Isto e impensable en Portugal, levo varios anos competindo alí e NUNCA escoitei unha mala palabra sobre ser ciclista femenina ou á hora de pedirche paso durante a competición. En España, rara é a proba que non escoite algo.


ASCIGA. Sandra Santanyes, Marga Fullana, Rocío Martín, Anna Villar, … ¿a competencia preséntase máis dura que nunca entre as bikers nacionais?

L.V. Houbo un tempo, cando comecei, que o nivel de féminas español era moi bo; a era de Marga Fullana, de Janet Puiggros, de Silvia  Rovira... Tías referentes nas Copas do Mundo. Desafortunadamente, desapareceu e agora temos máis ou menos o mesmo nivel, estamos moi axustadas en España, pero este nivel non chega para destacar en Copas do Mundo. Marga, que parece regresar, Anna e Sandra, que levan moitos anos na élite española pero sen destacar a nivel internacional, Rocío Martín e eu, que agora nos estamos facendo un oco entre elas; pero é moi difícil elevar o nivel cando temos tan poucos apoios e non podemos sair a competir fóra de España para que o noso nivel suba.


ASCIGA. Gunn Rita, Sabine Spitz, Jolanda Neff, Julie Bresset, Tania Zakelj... ¿qué che transmiten eses nomes? ¿Veremos a Lucía Vázquez pelexando con elas? ¿A priori, a quén ves como favorita este ano?

L.V. Envexa. Envexa de dónde están, e todos os apoios que elas teñen. ¿Eu con elas?  Oxalá, pero nin no mellor dos meus soños. Para min xa é un  logro  o verme nunha saía con elas. Me levan anos luz de experiencia e nivel, e coa miña idade e posibilidades económicas nunca vou chegar ao seu nivel.

Tiña como favoritas  a Julie e Maja, o ano pasado rodaron  moi forte no mundial, pero despois da primeira Copa do Mundo, ver que a xovencisima Jolanda Neff venceu cómoda... ¡¡¡esa rapaza vai dar moita guerra!!!


ASCIGA. Trala túa experiencia na Copa do Mundo de XCO e en Portugal, ¿cales son as túas impresións acerca de cómo se trata o mountain bike no resto do mundo e cómo se trata en España?  

L.V. Que en España estamos anos luz. Este ano leveime unha alegría ó ver que o Open de España volvia a ter puntos UCI. Iso está atraendo moita máis xente, a extranxeiros e dalle máis nivel. O que fagan un reportaxe para Teledeporte tamén é un paso moi bo para o mountain bike español. Vese que estamos mellorando, pero ainda queda moito por facer. Deberíase de apoiar máis ós equipos para que poidan desprazarse e así aumentaría o número de equipos participantes na Copa. Se as inscripcións fosen máis baratas tamén atraería a máis aficionados a probar o competir toda a Copa.


E, sobre todo, o que mais boto de menos son circuitos puros de mountain bike. En Portugal, xa sexa unha proba ‘de pueblo’ ou unha Taça, se curran uns circuitazos, moi semellantes os das copas do mundo, con trialeras, zonas artificiais tipo rock garden, saltos... Circuitos duros e para nada rodadores que son os que nos encontramos normalmente no Open de España.

ASCIGA. Sobre o ciclismo sempre planea a sombra da dopaxe e sempre parece que para o ciclista non existe a presunción de inocencia e si a presunción de culpabilidade, a diferencia da defensa a ultranza do deportista que se fai noutros deportes; Jose Antonio Hermida en 2006 (declarado inocente despois da ser suspendido) ou, recentemente, Alex Marque son boa proba desa discriminación. Persoalmente, ¿cómo ves o problema? ¿Por onde pasarían as posibles solucións?

L.V. O peor deste tema é que ós xornalistas gústalles a ‘chicha’. Se foches campión de España ou campión do Mundo, iso dá igual. Pero como deas positivo xa teñen noticia para un mes. É moi triste este tema. Eu penso que son inocentes ata que se demostre o contrario e con probas, e que os xornalistas deberían agardar ata un veredicto final porque fan moitísimo dano e o deportista queda manchado para sempre ainda que sexa inocente. É unha lacra que temos que soportar os ciclistas, cando non é o noso deporte o que máis casos de dopaxe ten.


ASCIGA. Na ASCIGA vimos denunciando fai tempo dúas circunstancias que nos preocupan: primeiro, que a única cifra de falecidos que se incrementou no 2012 (último ano con datos oficiais) foi a do colectivo ciclista; e, segundo, que ultimamente se ven constatando a colocación nos montes de trampas para ciclistas que xa causaron numerosos feridos. ¿Cómo se ve o problema dende a perspectiva dunha persoa que, por esixencias profesionais, ten que pasar tantas horas enriba da bicicleta?

L.V. Adestrar na carretera dame moito respeto; sempre vou moi segura, o máis pegada ó exterior do arcén, aminorando en cruces con pouca visibilidade, con precaución na cidade... Porque xa teño levado os meus sustos aínda que por sorte nunca me pasou nada grave. Témonos que respetar os dous colectivos, tanto ciclistas como conductores. Nós respetando as sinais, semáforos, cruces e circulando polo arcén.  E os conductores deben manter a distancia de seguridade ó adiantarnos, se poden facelo e senón a esperar. E ese é o problema, que vivimos nun ambiente non que non hai respeto: a xente está con présa, estresada e non están ó que teñen que estar. Máis conciencia e respeto, por favor. Os ciclistas xóganse a vida cando o que creo que están a facer é desfrutar do seu deporte.

E o das trampas no monte... pois sobran as palabras. É unha lacra á que hai que porlle fin canto antes.

ASCIGA. Comentas que vas a pasar o mes de maio xunto co teu compañeiro de equipo David Valero competindo por Europa, ¿Cómo afrontas ese mes?

L.V. É importantisimo competir fora de España para acadar un bo nivel, e esta tempada, gracias o equipo e a dous patrocinadores personais, Ence e Cabo de Peñas, vou ter a posibilidade de estar ese mes competindo en Austria, Alemania e República Checa. Con moita ilusión e ganas de seguir aprendendo. Espero que os meus “males” xa vaian pasando e poder demostrar o meu nivel pelexando por un bo resultado internacional.

ASCIGA. Fálame dos patrocinadores, ¿é dificil conseguir apoios?

L.V. O meu equipo axúdame en todo o que poden, pero faltan máis axudas económicas para sufragar todos os gastos e poder competir fóra de España, e por iso esta pretemporada estiven buscando empresas que me quixeran apoiar, e tiven moita moitisima sorte que dúas empresas como son Ence e Cabo de Peñas me presten a súa axuda. Gracias a eles  teño a posibilidade de seguir coa miña progresión internacional e poder continuar competindo, porque mesmo me estaba plantexando se merecía a pena continuar sacrificándome sen axudas.


ASCIGA. ¿Cómo vai o Open de España? ¿Das por perdida a xeral?

L.V. Este ano estáseme complicando a xeral do Open de España por una amenia e pola miña alerxia, que me está atando moi forte. Xa en Valladolid costoume rematar a proba, e en Jerez, ainda que estaba un pouco mais recuperada, entre a fatiga do día anterior e unha calor axfisiante, ó que eu non estou acostumada, porque en Galicia levamos meses de choiva e humidade, non puiden rendir o que eu dou. Todo iso estame complicando o poder vencer o Open de España outra vez. Eu non desisto nin me deprimo, quedan ainda 3 probas, ou 6 probas se contamos as tamen puntuables do sábado, así que todo pode pasar, non está nada perdido.


ASCIGA. Venciches no primeiro eliminator que se celebrou en España. ¿Qué tal foi a túa experiencia? ¿a victoria anímate a competir no eliminator  das copas do mundo?

L.V. O eliminator non me chamaba a atención, porque eu non son explosiva, pero tiña que competir e facelo o mellor posible para conseguir puntos para a xeral. A manga de clasificación foi ben, e clasifiqueime co segundo mellor tempo, e logo na de eliminator foi mais fácil do que me pensaba. Logo de ver puros eliminator das copas do mundo, esta non a considero como tal. Sorprendime coa victoria, algo impensable para min xa que, repito, non son nada explosiva.

E ¿nas copas do mundo? Para nada. Este tipo de probas son un espectáculo para o público pola explosividade, as zonas técnicas que acostuman existir nos trazados, e eu non son boa en ningunha de esas cousas.


ASCIGA. Vés de vencer a Rías Baixas Bike Race, una proba por etapas de 3 días, ¿Cómo foi a túa experiencia tendo en conta que ti es de probas de XCO?

L.V. A experiencia encantoume e penso repetir. Non entraba nos meus plans competir, porque non estou preparada para ese tipo de probas, facer moitos quilómetros na BTT e menos no meu estado de anemia non mo podo permitir, pero a organización comentoumo, vin que as etapas eran preto da miña casa e picoume a curiosidade de probar.

Sabia que a primeria etapa ía a levala ben, pero que as seguintes ían a ser eternas para min, e para a miña sorpresa non foi así. Cada día atopeime mellor, e proba diso é o resultado nas clasificacións xerais cos homes, na que o primeiro día quedei de 50, na segunda etapa de 39 e na última de 34. Sorprendeume a adaptación do meu corpo á fatiga, e cada día recuperaba mellor.

Pero co que mais me quedo é co compañerismo e os ánimos dos participantes.


ASCIGA. Na primeira da Taça de Portugal subiches o podium e acompañada por dúas grandes internacionais, as polacas Paula Gorycka y Moika Zur. ¿Cómo foi?

L.V. Levaba unhas semanas tendo malas sensacións, entre a anemia e a alerxia, que este ano estame atacando forte, pero o sábado vendo o percorrido da carreira as sensacións foron boas e iso animoume moito. E o domingo esas sensacións continuaron e por iso, por primeira vez esta tempada, puiden ensinar cal e o meu verdadeiro nivel. Rodei moi rápido e fixen unha boa carreira. As polacas separaronse un pouco na terceira volta, pero logrei alcanzar a Moika e rodei con ela a última volta, pero ela está con un puntiño que eu non teño nestes momentos e por iso logrou sacarme uns metros na meta. Estou moi contenta e déronme moita tranquilidade esas sensacións, porque quere dicir que Lucía segue ahí, ainda que no resto das probas, por mor dos meus problemas físicos, non o podo demostrar.

ASCIGA. Xa centrándonos en ti, cando estás competindo e estás nun momento de máximo esforzo, ¿tes algún lema, frase feita ou tema musical que che veña á mente?

L.V. Intento sempre mirar para adiante, coller algunha referencia e ir cara ela. Tamén acostumo animarme moito: “¡qué ben vas, Lucía!”, “¡ese é o ritmo!”, cousas así.

ASCIGA. ¿Qué añoras de Galicia ou da túa túa Vilaboa natal cando compites fóra?

L.V. Ver verde, ver campos e pasear por eles co meu can.


ASCIGA. ¿Qué fai Lucía Vázquez cando non está dando pedais?

L.V. ¡¡¡Non sei como fago que sempre teño algo que facer!!! Tiven que buscarme un traballo que me permitise un horario flexible para adestrar e viaxar e encontrei o de consultora de beleza de Mary Kay, dando clases de beleza ou chamando clientas.

E cando non é eso... os meus momentiños para estar cos meus, ler e pasear co meu can.

ASCIGA. ¿Qué consellos lles das a todos aqueles que queren seguir os teus pasos e, sobre todo, ás rapazas que se inician nesto da bicicleta de montaña?

L.V. Que se lles gusta esto e teñen os mínimos apoios de seus pais e xefes de equipo, adiante. Que loiten polos seus soños e polo que lles gusta. O camiño é complicado e vanse atopar con obstáculos pero se desfrutan co que fan, o placer e a satisfacción de facer o que che gusta non cho quita ninguén. Este do mountain bike é un mundo incríble e cando entras nel absórbete coma unha droga adictiva.



Moitas gracias e moita sorte nesta temporada que está nos seus comezos. Agardamos que veña repleta deses tan merecidos éxitos, tanto a nivel nacional como a nivel internacional. Tamén desexamos que a túa situación e a das grandes bikers atope pronto, sobre todo a nivel de patrocinios, o recoñecemento que merecen. Dende a ASCIGA transmitímosche todo o noso a apoio e ánimo para o logro dos teus obxectivos.

jueves, 17 de abril de 2014

I RUTA BTT CIDADE DE PONTEVEDRA


A finais do mes pasado, concretamente o día 30 de marzo, a ASCIGA tivo a ocasión de estar presente na inauguración dunha das novas rutas BTT das que, por fortuna, comezan a poboar o mapa da nosa terra. Tratábase da I Ruta BTT Cidade de Pontevedra, a cal tiña a súa saída no mesmo centro da capital do Lérez, en plena avenida Montero Ríos e o seu espectacular marco arquitectónico. Ademáis, un euro da inscripción ía destinado a unha causa solidaria. Todo un acerto por parte do CC Farto, que viñera traballando arreo en montar todo aquel circo.

Esta ruta BTT presentou dous aspectos organizativos novedosos e que non queremos pasar por alto:


Por unha parte tratouse dunha Ruta BTT organizada case única e exclusivamente a través de redes sociais (Facebook). Á marxe das tradicionais pegadas de carteis alá onde chegase un membro da organización, o “boca a boca” e as reportaxes en prensa, radio e televisión, o núcleo do traballo organizativo e informativo para os participantes xestionouse a través da plataforma Facebook, cun perfil creado específicamente para o evento. Neste senso, e dende a nosa humilde opinión, sobre todo en atención a outros clubes que decidan facer o propio, débense por en alza varias cuestións sobre este modo de organización:

-      O aspecto plausible da idea reside, fronte ós tradicionais foros e páxinas, no modo máis dinámico e cercano que outorga ós participantes entre sí e de correlacionarse coa organización, sendo coñecedores case instantáneamente dos traballos e novidades da Ruta así como de poder facer suxerencias en tempo real. Algo no que porfiou ben a organización da Ruta BTT Cidade de Pontevedra, xa que á marxe da información que periódicamente iba colgando no perfil foise respondendo correcta e puntualmente ás dúbidas formuladas de xeito privado. Sen dúbida, o que cabilou na posibilidade de empregar o Facebook como cartel da ruta atinou posto que as ferramentas desta rede social multiplicaron a difusión do evento.


-      Un posible aspecto negativo deste modus operandi estivo no feito de que, quizáis por mor da magnitude do evento e o cuantioso traballo sobre o terreo, o perfil de Facebook desta Ruta non sempre era constante nas publicacións e ás veces daba imaxe de pouco coidado nas formas. E a nosa non era unha opinión illada. Ainda que se trate dun evento de ocio, non deixa de ser a imaxe dunha organización baixo cuia responsabilidade ían a quedar centos de persoas que participan nese evento e que gustan de ver seriedade nos que “mandan”; e as presas por colgar a información e ter actualizado o perfil non deben desmerecer o traballo no monte, ainda que este sexa o importante de verdade e que, como máis adiante reiteraremos, foi impecable. Ninguén é perfecto, e moito menos na primeira ruta.


Outra das novidades que presentou a I Ruta BTT Cidade de Pontevedra, foi precisamente o feito de implantar unha ruta oficial para a cidade capitalina. Iniciativas que dende a ASCIGA sempre aplaudiremos. A organización, dito claramente, botoulle un par do que lle había que botar e, cos papeis en man e as desbrozadoras e eixadas ó lombo, puxéronse a ello cos trámites administrativos e traballaron arreo para que a súa cidade tivese unha ruta BTT como mandan os cánones. Ben é certo que o percorrido era en parte herdeiro do da Ruta do Pichinela, celebrada en 2013 e á que pasa a suceder, pero o traballo de organización, o poder de convocatoria e, sobre todo, o éxito final desta de 2014 superou con creces o da súa precedente.


Así as cousas, recollidos os dorsais, este que escribe realizou un breve quencemento pola avenida Montero Ríos; un espazo que, naquela fría mañá, xa se atopaba repleto de bikers que lle daban ó palique animadamente, apuraban os últimos tragos dun agredecidamente quente café ou facían os derradeiros axustes na montura. Colocado na saída, os participantes fóronse agrupando tralo arco conformando unha masa multicolor que se extendeu por ducias de metros. Non era de extrañar pois a participación roldou o millar de bikers, vidos de tódolos recantos de Galicia e máis alá.


Unha vez en marcha, o enorme grupo de bikers fixemos un percorrido de apenas un par de quilómetros polas rúas de Pontevedra, entre os aplausos, os ánimos e os berros dos pontevedreses que saían á rúa e ós balcóns a pesar do ceo gris, case negro, que ameazaba con choiva.

Non tardamos en adentrarnos nos montes que rodean a cidade, como tampouco tardou o terreo en comezar a empinar cara arriba. Os cambios comezaron a ruxir e as cadeas a escalar piñóns. A ruta estendíase agora por unhas interminables subidas, maioritariamente por pistas anchas, doadas de rodar pero que ían mallando as pernas, pero tamén por algún ‘single track’, que  nos obrigou a pornos ‘de a un’, e puntuais zonas técnicas, nas que pernas, cambios e riñóns se vían necesitados de coordinación para superalas. Na parte traseira, dada a cantidade de xente, produciuse algún embotellamento, se ben foron anecdóticos e sen excesivas demoras para os implicados. Pasaban os quilómetros e, a pesares da presencia dalgunha zona de descanso máis levadeira (que aínda así picaba cara arriba), o terreo continuaba a ser maioritariamente de ascenso sen tregua. Adiante, o ritmo era forte xa que pronto dei en rodar en solitario e os bikers que me ía atopando polo camiño cada vez eran menos. Foi nesas cando, de xeito coordinado coas primeiras pingas de choiva, previo paso pola contorna do lago Castiñeiras e á beira do quilómetro 18, alcancei o avituallamento.



Coas forzas renovadas, aínda coa auga caindo do ceo e sen chuvasqueiro (dadas as miñas optimistas e erróneas expectativas meteorolóxicas), arranquei de novo. Despois dun pequeno ascenso, o percorrido da ruta pasaba a converterse un terreo rompepernas con subidas e baixadas que lle ían dando ese ‘toque’ a unhas pernas que, polo de pronto, respondían ben. Pista ancha con algunha zona rota por mor das choivas invernais, que outorgaban un rodar moi agradecido con puntos de certa rapidez despois de tanta subida. A choiva xa cesara e, logo do segundo pase pola zona do lago Castiñeiras, pronto comezamos a recoller os froitos da subida e a atoparnos con baixadas, algunhas de auténtica vertixe. Trialeras con lama, cortalumes dos que non se ollaba o final por mor da néboa, baixadas por zonas empedradas... Todas sinaladas de xeito impecable, coas pertinentes advertencias, e sempre con membros da organización prestos a axudar, dando ánimos e facilitando a información precisa. Nalgún caso acompañados de veciños do lugar que non dubidaban en aplaudir ós valentes que le lanzaban por alí abaixo como alma que leva o diaño ou con berros: “¡Dálle, dálle!” “¡Que non vos vexa eu parar!”.

Despois da zona de baixada percorremos unha zona de pisteo que nos conduciu ata a pista de asistencia á autovía. Uns quilómetros moi rodadores e que as pernas, aínda estupefactas coas baixadas que viñan de deixar atrás, agradeceron coma auga de maio e nos dirixiron cara unha zona asfaltada, preludio da entrada en Pontevedra e do consecuente final de ruta. Alí, en plena avenida Montero Ríos, apenas había uns cantos bikers certificando que a miña posición fora realmente boa, entre os 10 primeiros bikers. A medida que os demais participantes ían chegando o ambiente, entre caras enlamadas, lavados de bicis e uns pinchos, era puramente festivo, corroborando que a I Ruta BTT Cidade de Pontevedra fora un éxito.

No que atinxe ó trazado, a única pega que poderiamos poñer é que un pico de dureza a maiores non estaría de máis (algo no que moitos recordaron a antecesora Ruta do Pichinela), sen que elo debese supoñer un obstáculo insalvable para os que van máis xustos de forzas. Tamén poderiamos apuntar o feito de que toda a subida se acumulase ó principio da ruta e toda a baixada cara o final; claro que nesta circunstancia xa entran non só os gustos de cada un senón tamén a holografía do terreo.


En calquera caso podemos dicir con toda satisfacción que, por fin, a capital ten unha ruta BTT digna do seu nome. Lograr o millar de participantes na primeira edición é todo un hito. E todo gracias ó traballo levado a cabo polo CC Farto. Agardamos que repitan o ano que vén (tamén o pastel de chocolate) porque, se así é, os afeccionados ó BTT non dubidaremos en estar alí de novo.

Aquí vos deixamos un enlace a un vídeo da I Ruta BTT Cidade de Pontevedra para que vos vaiades facendo as ganas de apuntarvos á seguinte edición.


Crónica: Luís M. Martínez.