miércoles, 6 de febrero de 2013

Oda ás vellas.

A paixón pola bici nace moi cedo cando por primeira vez eres capaz de manter o equilibrio e dominala sentes algo especial que xa nunca se separará de ti, igualmente que outras cousas che acompañarán onde queira que vaias con ela. Pensando e recordando experiencias da miña vida descubrín unha curiosa constante nas “nosas” aventuras: AS VELLAS.

Sexa polo carácter que dá a experiencia, sexa polo enorme corazón que latexa no seu peito, sexa polo que sexa a muller galega ten algo especial que ó chegar a certa idade as rebiste dun aura especial e que podería diferenciar a unha vella galega en carqueira parte do mundo.




Xa de nenos, nas primeiras aventuras, en compaña de meu primo e cunhas fantásticas Cross BH comezamos a percorre-los montes de Dodro ós fins de semana. Non fallaba o día no que atopabas algunha vella dunha pequena aldea veciña que, estranada de ver a dous cativos sós por aqueles lares, se preocupaba por nós co seu mitico: “e logo de quen sodes?”. Sempre podiamos contar con elas para guiarnos, atopar unha fonte ou conseguir algunha peza de froita para o camiño. Porque a muller galega é nai!

Na nosa aldea xa era máis complexo, xa eramos coñecidos e as relacións coas vellas máis tirantes. Nós comezabamos a experimentala velocidade deixándonos caer camiño abaixo por entre os muros de pedra que mesturaban cheiro a esterco e a empanada recén feita. Por contra a elas lles molestaba que andivésemos todo o día “facendo o Fitipaldi por diante da porta”. Porque a muller galega é dona da súa casa!

Alá onde chegues te cruzarás unha vella apañando herva nun campío, tirando dun carro da compra ou dunha carretilla repletiña de grelos. Sexa como sexa non hai mellor método para atopar unha fonte coa auga máis fresca que poidas imaxinar ou para asegurarte de que vas na dirección correcta que acudir a elas. Porque a muller galega  ten corazón!

Vai facer un ano da última edición da Andaina da bisbarra do Sar que por primeira vez acollía a categoría BTT. Foi un interesante desafío, e moi dura sinceiramente.  Pouco antes do quilómetro 25, comezando o ascenso á Muralla, e marchando nun grupiño con 4 BTTs máis, nos atopamos con outro participante que viña de volta, monte abaixo, branco coma un papel de fumar… - Imos mal por aquí? – Non, pero ahí diante hai unha vella cunha motoserra na man que dí que esto e dela e que por ahí “non pasa nin dios!”. Cincocentos inscritos tiveron que vairalo percorrido. Porque a muller galega ten xenio!

En xuño os Amigos de Ezequiel Mosquera organizaron a primeira edición da marcha ciclodeportiva que leva o nome do magnífico ciclista de Teo. O desafío era subir, tras máis de 100 Km, o que dín que pode ser o porto máis duro da península: Pandozarco, unha auténtica parede de 10 Km capaz de facer votar o pé ó chan ó campión máis bravo. A ascensión comeza na aldea de Murias e, ós 2 Km se desvía (á dereita) da ascensión ó Porto de Ancares onde finalizou a 14 ª etapa da Volta a España 2012. A organización, prevendo que algún participante non fose quen de remata-lo percorrido por mor da dureza desta ascensión colocou o seguinte letreiro naquel cruce:

Na organización comentaban tras remata-la proba que moi poucos participantes optaran pola opción “menos dura”. Quizáis tivese algo que ver que, entre un grupo de mozas que animaba á veira da estrada naquel punto, houbera unha vella cunha vara mallando nos que trataban de seguir de fronte e berrándolles: “pasa por alí!, ou tí non eres bravo!? Porque sí amigos, a muller galega, ante todo, é brava!



É un "algo" especial o que distingue ás nosas mulleres: dicían Heredeiros da Crus que: “ás galegas criamolas nós, con pan de millo, caldo e filloas”, Carlos Blanco dí que sen a súa nai nunca houbera aprendido a relear: “canto me das por sacarche esa merda de xoubas de diante?” e a nosa Rosalía: “Miña nai, miña naiciña! Como miña nai ningunha, que me quentou a cariña coa calorciña da súa”.

É distinta, ten algo máxico, a muller galega é especial, e ó chegar á vellez desplega con toda explendor o seu carácter igual que as mimosas tinguen de cor os nosos montes ó pasalo inverno; Luis Davila vía así a pasada edición da Volta a España:

Algo podedes ter seguro, se vosa nai é unha brava galega, levades algo no sangue máis potente que calqueira tipo de dopping, ata que a UCI decida prohibir competir ós galegos! 

2 comentarios:

  1. Sexa polo carácter que dá a experiencia, sexa polo enorme corazón que latexa no seu peito, sexa polo que sexa a muller galega ten algo especial que ó chegar a certa idade as rebiste dun aura especial e que podería diferenciar a unha vella galega en carqueira parte do mundo. cut and sew factory , industrial sewing factory ,

    ResponderEliminar